Grens 75.000 euro onbillijk

“Het kabinet heeft met de sociale partners afgesproken dat voor werknemers met een salaris van 75.000 euro en hoger een ontslagvergoeding niet hoger dan één jaarsalaris mag zijn. Deze afspraak is nog geen wet en de kantonrechter is hier dus niet aan gebonden. Voor de rechtspraktijk is de betekenis van het akkoord nog volstrekt onduidelijk. Maar het akkoord geeft aanleiding tot zeer onbillijke situaties. Drie voorbeelden. Een manager van 55 jaar is na 30 jaar werken bij een bedrijf het slachtoffer van een reorganisatie. Stel, zijn salaris is 80.000 euro. Zonder het akkoord zou zijn ontslagvergoeding circa 266.000 euro zijn. Op grond van het akkoord zou zijn ontslagvergoeding maximaal 80.000 euro zijn. Een groot verschil dus. Het probleem bij oudere werknemers die ontslagen worden, is dat zij moeilijk een nieuwe baan vinden met hetzelfde salaris. Kostwinners tussen 55 en 65 hebben ook nog eens de hoogste lasten van hun leven door studerende kinderen. Had de manager niet 80.000 maar 60.000 euro per jaar verdiend, dan was zijn vergoeding op grond van het akkoord 200.000 euro geweest (geen maximering tot een jaarsalaris). Dus met een lager salaris is de ontbindingsvergoeding hoger. (De werkgever zou deze werknemer voor het ontslag een salarisverhoging geven boven 75.000 euro, een verhoging die deze maar beter kan weigeren.) Wanneer een werkgever een werknemer wil ontslaan wegens disfunctioneren, moet hij de rechter kunnen informeren. De werkgever zal beoordelingsverslagen moeten overleggen en duidelijk moeten maken dat hij er alles aan heeft gedaan om de werknemer weer op het spoor te krijgen. Als de werkgever dat allemaal goed heeft gedaan, dan ontbindt de kantonrechter de arbeidsovereenkomst met vaak een lagere vergoeding, omdat de werknemer dan wel een verwijt te maken valt van het disfunctioneren. Maar door het akkoord hoeft een werkgever voor een werknemer, die een salaris van meer dan 75.000 euro verdient, die moeite niet meer te doen. De ontbindingsvergoeding die de kantonrechter mag toekennen is toch niet meer dan 75.000 euro. Natuurlijk kan de kantonrechter ook het ontslag weigeren, maar de arbeidsverhouding is dan dusdanig verstoord dat voortzetting van de arbeidsrelatie volstrekt vruchteloos is. Het akkoord geeft de werkgever dus gelegenheid de oudere werknemer honds te behandelen. In deze tijd van schaarste van high professionals is de werkgever maar al te graag bereid naast een hoog salaris van 100.000 euro ook een zogenoemde golden parachute met een professional overeen te komen. Een golden parachute is een in het arbeidscontract opgenomen ontslagvergoeding. Topmanagers hebben dikwijls een dergelijke afspraak. Een werkgever zal in bepaalde situaties bereid zijn om een ontslagvergoeding van zo’n 100.000 euro met een schaarse kracht af te spreken. Op grond van jurisprudentie kan de rechter bij ontslag meer dan het afgesproken bedrag toekennen. Zo’n high professional kan dan na 12 jaar werken en ondanks de beperking van het akkoord toch nog 200.000 euro van de kantonrechter krijgen. Als je toevallig schaars bent, krijg je dus meer. Op grond van de Code Tabaksblat (over corporate governance) mag een beëindigingsvergoeding voor een topbestuurder (van beursgenoteerde bedrijven) niet hoger zijn dan maximaal een jaarsalaris. Van het maximum kan worden afgeweken in bijzondere gevallen. Een dergelijke uitweg wordt door het akkoord van de sociale partners niet gegeven. Topbestuurders worden door de Code Tabaksblat dus beter behandeld dan de managers met een salaris van 75.000 euro of meer. Kortom, dit sociaal akkoord is onrechtvaardig en zal de arbeidsverhoudingen binnen de bedrijven aanmerkelijk verslechteren. Verschenen op de website van NRC Handelsblad op 12 september 2008”