Om werkgevers te stimuleren slapende dienstverbanden te beëindigen, is een compensatieregeling voor de transitievergoeding geïntroduceerd. Noor Cuppen en Marloes van den Eeckhout betwijfelen of de regeling op korte termijn het gewenste effect heeft en schreven hierover in het Advocatenblad.
Op 1 april 2020 treedt de Regeling compensatie transitievergoeding in werking. Werkgevers worden op verzoek gecompenseerd voor de betaalde transitievergoeding bij een beëindiging van het dienstverband vanwege het feit dat de werknemer wegens ziekte of gebreken niet meer in staat is de bedongen arbeid te verrichten. In Nederland bedraagt de loondoorbetalingsverplichting tijdens ziekte in beginsel 104 weken. Gedurende die periode bestaat een opzegverbod, dat voorkomt dat de werkgever de arbeidsovereenkomst wegens arbeidsongeschiktheid kan beëindigen.
Als de werkgever na 104 weken arbeidsongeschiktheid de arbeidsovereenkomst wil beëindigen, moet aan de werknemer de transitievergoeding worden betaald. Veel werkgevers ervaren dit als een zware financiële last en onrechtvaardig. Werkgevers kiezen er daarom regelmatig voor om de arbeidsovereenkomst met een langdurig arbeidsongeschikte werknemer niet te beëindigen na 104 weken. De werknemer blijft dan in dienst, maar verricht geen werkzaamheden en heeft geen recht op loon. Dit wordt ook wel een ‘slapend dienstverband’ genoemd.
De wetgever wil werkgevers stimuleren om een arbeidsovereenkomst na 104 weken arbeidsongeschiktheid te beëindigen door de betaalde transitievergoeding en de eventueel daarop in mindering gebrachte transitie- en inzetbaarheidskosten te compenseren. Cumulatie van de loondoorbetalingsverplichting en de transitievergoeding wordt zo voorkomen.
Lees de opinie van Noor Cuppen en Marloes van den Eeckhout via deze link!